Yalom, ne derece sübjektif olduğunun bilincinde diye düşünebiliriz ölüme ilişkin kendi duygularını bütün insanlara mal ediyor diye de düşünebiliriz. Nitekim ‘ölüm korkusunu bütün insani varlıklarla paylaşıyorum’ diyor. Bu arada da ölüm korkusunun gizli bir betimlemesini yapmış oluyor ve hiç tartışmadan (a priori) bu korkuyu evrenselleştiriyor çünkü bu korkuyu insanın özüne ilişkin bir korku olarak tanımlıyor. Onu, hiç ayrılamadığı karanlık bir gölgesi olarak tanımlamak yerine hepimizin de ayrılamadığını söylüyor. İleri sürdüğü kanıt kendi deneyimleri ve onu bilgilendiren arkadaşlarının söyledikleridir. Bu yaklaşımım hem mantıksal, hem felsefi ve hem de bilimsel açıdan ne kadar geçerli olduğu tartışılabilir.[5] Esas sorun herkesin paylaştığı bu korkunun, bir ve aynı şey olduğunu nerden bileceğiz? Eğer bir ve aynı şeyden korkmuyorsak aynı korkuyu paylaştığımızı nasıl iddia edeceğiz? Bu sözde olan bir tutarsızlık değildir çünkü ölümün kendisi ile hiçbir zaman yüzleşemeyeceğimiz, her yerde olduğunu düşünsek de bir nesne olarak hiçbir yerde bulamayacağımız bir şeydir. Bulabileceğimiz ve yüzleşebileceğimiz tek şey kadavradır.  Felsefi, sanatsal, bilimsel bir söylemin konusu olarak ölüm bizzat ne kadar kendisidir. Ölümün tanımı kendi özgüllüğü içerisinde belirsiz, ne kadar betimlemeye dayalıysa bir ve aynı şeyden söz ettiğimiz o kadar şüphelidir.

Yalom, hiç şüphe etmiyor. Ölümden korkmanın öğrenilmiş, kültürel düzeyde çerçevesi çizilmiş ve anlamlandırılmış bir ölmekten korkmak olabileceğini, tarih, toplum, zaman bağlamında bunun içeriğinin değişmişliğini tartışmıyor. Sabit bir fikir, herkesin ölümden korktuğunu kitabının başında ısrarla vurguluyor;  ‘’Gılgamış hepimiz adına konuşuyor. Onun ölümden korktuğu gibi

hepimiz korkarız-her erkek, kadın ve çocuk ölümden korkar. Bazılarımız için ölüm korkusu genelleşmiş bir huzursuzluk şeklinde dolaylı olarak kendini gösterir yada başka bir psikolojik bozukluk kılığına girer; bazılarımız ölümle ilgili açık ve bilinçli bir anksiyete yaşarken, bazılarımız için ölüm korkusu bütün mutluluk ve sevinci engelleyen bir dehşet haline gelir.’’ Her ne kadar kendine usta olarak  ‘’büyük psikiyatrları ve psikologları - Pinel , Freud, Jung, Pavlov, Rorschach ve Skinner- değil, Epikür’ü  seçse de  Yalom’un felsefe yapması gündelik olumsuz anlamda kalıyor.Bazılarımızın ölümle ilgili ‘’açık ve bilinçli bir aksiyete’’ yaşadığını kabul etmek herkesin ölüm korkusu yaşamadığını kabul etmek değil midir? Açık ve bilinçli bir aksiyeteye korku demek mümkün müdür? O zaman korku diye nitelemediğimiz bir şey var mıdır? Her kaygı bir korkuysa korkunun bir anlamı var mıdır?

Yalom, kaygıdan (anxiety) korkuya (fear) korkudan dehşete (terror) çabucak geçiyor[6] ve bunlar aynı şeyler değil sadece belirlenimleri açısından değil ruh hallerimiz üzerindeki etkileri açısından da benzer sonuçlara yol açan şeyler değiller. Bunları bir süreklilik (continuatus) içinde düşünmemiz mümkündür ama süreklilik, özdeşlik değildir. Hepimizi ölümden her zaman ve her yerde (our omnipresent fear of death)  korktuğumuza inandırmaya çalıştıktan sonra her tarafta ve her şeyde ölümlülüğümüzün işaretlerini gördüğümüze inandırmaya çalışıyor. Kanıtı yine kişisel deneyimleri ve klinik tecrübesidir. Gerçekten bu dünyada tek klinik yapan Yalom ve hepimiz Yalom’un kliniğinden geçmiş olsaydık belki söyledikleri inandırıcı olabilirdi. Yalom, düşünsel anlamda tartışılabilir bilimsel anlamda test edilebilir açık hipotezler ileri sürmediği müddetçe bütün savları bir sanıdan öte bir şey, nasıl olacaktır?

‘’Her halükârda bir şey kesindir: insan, insani bilgiye sorulmuş olan ne en eski ne de en sabit problemdir. Nispeten kısa bir kronolojiyi ve kısıtlı bir coğrafi bölümlemeyi -XVI. yüzyıldan itibaren Avrupa kültürü— ele alarak, insanın burada yakın tarihli bir icat olduğundan emin olunabilir. ...İnsan,

düşüncemizin arkeolojisinin yakın tarihli olduğunu kolaylıkla gösterdiği bir icattır.’’[7]

(sürecek)